Sprintje

Maandag 22 april, Oerle. Geen haast vandaag, we vliegen vanmiddag immers terug naar Nederland. We nemen afscheid van de jongens, ze moeten naar hun werk. We warmen het Barbari brood op uit de diepvries, op een warmhoudplaatje. Ze smaakt het net of het recht weer van de bakker komt. We doen er vloeibare honingkaas op. Lekker! Onze grootste klus bestaat uit het goed inpakken van de bagage. Natuurlijk hebben we gisteren weer veel te veel spullen gekocht, al die kwetsbare kruiden. Hoe neem je ze mee zonder dat ze compleet verkruimeld thuis aankomen.

Het lukt toch om goed in te pakken. Het tapijt doen we straks bovenop in de flightbag in een grote plastic zak. Zo krijgen we meer ruimte in de Eastpak en past alles weer precies. We hebben nog ruim de tijd voor een koffie ergens. Na Qaderi Alley slaan we linksaf en lopen een stukje tot we koffie huizen zien. De ene is in de verbouwing, de andere is nog niet open. Dan blijft alleen de Nespresso Boutique over. Wat zou dat gaan kosten hier? Nou dat blijkt dus enorm mee te vallen. We bestellen een Latte Caramel en een Americano. Beiden kosten omgerekend 1 euro. We besluiten om er ook nog gebak bij te bestellen. Omdat het de laatste dag hier is. En we nog genoeg geld over hebben.

Tegen twaalf uur komt Majid met de taxi voorrijden. Omdat er soms echt enorme opstoppingen zijn willen we zeker op tijd vertrekken naar IKA (Imam Khomeini Airport) Maar het valt mee, we doen er slechts 1 uur en 15 minuten over. Bij de airport nemen we afscheid van Majid, hij was degene die ons ook af kwam halen een maand geleden. We wisselen de meeste hoeveelheid rials terug in euros. De wisselkoers is meer dan redelijk. Dan gaan we door alle controles, checken de bagage in. We schrikken, het is samen meer dan 40 kilo. Belachelijk natuurlijk. Het tapijt, de kilo’s dadels en pistache noten, en alle andere aankopen. Maar goed, we checken het in, dan zijn we er voorlopig van af. We gaan nog een koffie kopen met een frietje erbij. Rare combinatie, maar het is etenstijd. Dus we lusten wel wat.

Op de airport is het wachten. Er is ook nog een groep bejaarde nederlanders die reizen met NRV reizen. Het vliegtuig is er nog steeds niet, dus is het wachten. Met 1,5 uur vertraging vertrekken we uiteindelijk uit Tehran. Dat zou op zich nog geen probleem hoeven te zijn, maar we hebben maar iets van 1,5 uur overstap tijd op Istanbul Sabiha Gökcen. Het personeel zegt dat we daar de grondstaf maar moeten vragen. Tja….die overstap gaan we niet redden zeker. We naderen Istanbul. Lianne ziet de Blauwe Moskee, de Aya Sofia, Topkapi paleis en zelfs de prinseneilanden van bovenaf. We landen op pier B, en we moeten naar pier A7. Er staat warempel een mannetje te wachten op “passengers for Amsterdam”. Hij wijst ons een verkorte route. Do not follow the signs International Transfer. We beginnen te rennen naar pier A7. Allemaal van die lange loopbanden. Dan naar beneden door de security. Het is al “last call” for passengers to Amsterdam. Nog een sprintje trekken. En we halen de vlucht. Er wordt zelfs nog gewacht op de trage NRV groep. Misschien waren die wel onze redding achteraf. Met een half uur vertraging vertrekken we. Bij het eten nemen we een pilsje en een wijntje, gewoon omdat het weer kan!

Op Schiphol blijkt dat de NS bedacht heeft om juist nu werkzaamheden aan het spoor te gaan doen. Vanaf Utrecht rijden er geen treinen meer. Dan moet je verder met bussen. Lekker onpraktisch met alle bagage. Sander zal ons in Utrecht op komen halen. We zijn blij weer thuis te zijn, tegen half 1 in de nacht. Maar we blikken op terug op een zeer geslaagde reis. Wat hebben we veel gezien, en wat hebben we veel beleefd. Hachelijke momenten wanneer er een vlucht was geannuleerd, zelf gereden door de bergen van Kurdistan. Stiekum gezwommen, illegaal alcohol gedronken, op verboden plekken in heilige schrijnen geweest. Maar het meest blijven de warme contacten met de mensen je bij. Het was in 1 woord geweldig!

THANK YOU IRAN. KHEILI MAMNOON & KHODA HAFEZ!