Dinsdag 25 september, Datóng. We lagen er al vroeg in gisterenavond. De nachttrein vertrok om 21.23 uur precies. We hadden 4 minuten om in te stappen. We hebben in een softsleeper geslapen, dat houdt in dat er 4 bedden in de coupé zijn. Wij waren de enigen bij vertrek. We hebben de bagage opgeborgen en zijn direct gaan slapen. Deze trein zal aankomen om 04.39 uur midden in de nacht dus. 
Bij andere stations onderweg zijn er nog twee mensen in onze coupé gekomen. Je slaapt toch anders als je in de trein ligt, en zeker als je al weet dat je er zo vroeg uit moet. Bij elke wagon hoort een bediende. Ons mevrouwtje komt ruim op tijd aan onze voeten schudden, zodat we klaar staan om uit te stappen als we in Datóng aankomen. In het donker graaien we onze spullen bij elkaar, en gaan op de gang zitten. We doen het licht niet aan, om de andere mensen niet te storen. Hadden we dat nou achteraf maar wel gedaan!
De trein komt stipt op tijd aan in Datóng. Er stappen best veel mensen uit. We lopen het station uit en dan komt de gebruikelijke aanval van de taximannetjes. “Hello, taxi!!”. Maar ons guesthouse zit op 5 minuten lopen van het treinstation. We hebben een duidelijke routebeschrijving ontvangen via een Youtube filmpje. Helder, we vinden het meteen. Nu maar hopen dat er iemand open zal doen. Dat gebeurd gelukkig. We mogen in de zitkamer plaatsnemen, 
en over een uur of twee komt er wel iemand. De fauteuils zijn niet heel comfortabel maar we sukkelen wel weer in slaap. En inderdaad, tegen half 7 komt er iemand en we kunnen de kamer al in. We duiken meteen het bed in en proberen wat slaap in te halen van deze gebroken nacht. Tegen negen uur zijn we weer klaarwakker. Er kan geen ontbijt gemaakt worden in verband met het “Mid Autumn Festival” waarvan Moonfestival deel uit maakt zijn de bakkers gesloten. Tegenover zit de Mc Donalds en die heeft broodjes ei en koffie. Dan komen we er achter dat de kleine camera weg is! Verloren, uit de tas gevallen of in het ergste geval, gestolen in de trein? We weten het niet, maar feit is dat de camera verdwenen is. Inclusief de geheugenkaart met de vakantie plaatjes van de afgelopen 3,5 week. Dat is flink balen zeg! Simon, de eigenaar van het guesthouse, zal gaan informeren bij de Chinese spoorwegen.
Wij gaan ondertussen naar de Yúngáng caves. Tegenover het guesthouse stopt bus 603, die je rechtstreeks naar de grotten brengt. Makkie dus. De busrit duurt 3 kwartier, en ondertussen begint het te regenen. Het is hier in Datóng ook erg frisjes, het zal vandaag niet warmer worden dan 16 graden. De truien hebben we tevoorschijn gehaald en de dichte schoenen aan. 
Het is erg rustig bij de ingang van de grotten. We kopen een ticket voor 125 yuan per persoon (15,50 euro). Direct na de ingang is er een zeer ruim opgezet complex van allerlei tempels gebouwd, een lange olifanten zuilen galerij, en een kunstmatig meertje rondom de tempels. Het ziet er allemaal strak en nieuw uit. Je bent nog zeker 20 minuten onderweg door al die poespas, er omheen kan namelijk niet. Het lijkt wel een pretpark systeem. Maar dan kom je uiteindelijk wel bij iets heel moois!
In de 4e en 5e eeuw is in de rotswand hier een hele serie grotten uitgehakt. Ze zijn in diverse stijlen en door diverse kunstenaars gemaakt, maar ze hebben wel een gemeenschappelijke eigenschap. En dat is boedha beelden! Er zijn levensgrote zittende boedha’s. De grootste is 17 meter hoog en in dezelfde stijl als de big budha in Leshan. De wanden zijn uitbundig gedecoreerd met volgelingen, duizenden kleine budha’s in nisjes. Sommige budha’s zijn kleurrijk geschilderd en met een verguld hoofd.
Die grotten met al die versieringen, muurschilderingen, van de grond tot aan het plafond zijn het bijzonderste. Werkelijk prachtig. Daarom is het extra opmerkelijk dat er hier slechts een handjevol bezoekers rondloopt. Het ligt natuurlijk niet op de standaard toerististische route, dat zal het verklaren. Waarom gaan al de kuddes naar Leshan, en slechts een enkeling naar deze bijzondere plek? Het is wel lekker rustig, en we blijven er enkele uren hangen. De regen heeft uiteindelijk niet doorgezet, en het is frisjes maar niet nat gelukkig. Terug in het hostel nemen we eerst een koffie. Simon zegt dat er geen camera is gevonden, dat hadden we ook niet verwacht eigenlijk. 
Wel graag zouden we een document van vermissing willen hebben voor de verzekering. Simon zegt dat zijn medewerker Suzy wel even mee wil gaan als tolk. Het is net 17 uur. Lianne gaat op pad met Suzy. Eerst naar de spoorweg politie. Deze ligt te slapen, en zegt later dat we bij zijn baas moeten zijn. Binnen in het stationsgebouw wil de bevoegde geen document opstellen zonder een ander document van vermissing. Goed, we hoeven hiervoor alleen naar een geel gebouw een stukje verderop. Als we hier uiteindelijk de juiste persoon te pakken hebben in een kamer die blauw ziet van de rook, wil deze op geen enkele manier mee werken. Hij “gaat daar namelijk niet over”. Niemand die ook maar een woord Engels spreekt natuurlijk. Het is heel simpel zeg ik de man, dit ben ik (paspoort), dit is mijn treinkaartje, en dit is er weg (type camera, etc) Vijf minuten werk, meer niet. Printje, stempel er op en klaar.
Ho, ho, zo simpel is het allemaal niet. Vergeet het maar. Jullie moeten twee gebouwen verderop zijn, zeker weten.
Twee gebouwen verderop, een soort politiebureau.. Bij de hoogste pief het verhaal weer doen. Suzy vertaald. Er komen 6 agenten omheen staan. Dit moet een officieel interview worden, in de interview kamer. Oké als dat moet dan doen we dat. Alles wordt op beeld opgenomen. En dat alleen voor een documentje. Alles wordt gefilmt en het duurt en het duurt maar. Steeds is het nog oké one minute. Ondertussen zijn we al 4 uur bezig, voor zoiets simpels. We krijgen een mok warm water (dacht dat het thee was, maar tevergeefs), en een mooncake. Kijk, dat is toch aardig. 
Maar 4 koppen warm water verder, is het document nog steeds niet klaar. Het moet vertaald, de vertaling aan mij voorgelezen worden. Begrijp ik het allemaal. Alle tekst is in het Chinees, haha. Tuurlijk begrijp ik het (echt niet). Dan moet ik alles nog tekenen, en met een vingerafdruk in inkt bevestigen. Na 5,5 uur, het is tegen half 11 in de avond strompelen we het politiebureau weer uit. Met een heel lullig documentje. Als je alles tevoren weet begin je er niet eens aan. Alles restaurants zijn al dicht, geen avondeten vandaag. En het is nog wel onze 31e trouwdag. Mensen, mensen wat een dag!
Het lijkt net of het tegen de rotswand aan geplakt zit, maar het leunt op houten steunpilaren die het lijken te stutten. Het schijnt een heel bijzonder gebouw te zijn. Gisteren is ons al verteld dat het klooster deze maand gesloten is voor renovatie. We kunnen er dus niet in, maar toch willen we er heen gaan zodat we dit wereldwonder van de buitenkant kunnen bewonderen. Het is een hele onderneming, de taxirit duurt 1,5 uur enkele reis. Als we aankomen worden we zwaar teleurgesteld. De weg er heen is geblokkeerd en je kunt alleen kijken vanaf de grote weg een heel eind weg. Maar wat erger is, het hele klooster is niet te zien. Het is helemaal ingepakt in groene doeken, alleen een dakje piept er hier en daar bovenuit. 
Tja, als we dat hadden geweten, dan hadden we niet de hele reis gemaakt. Geen klooster te zien dus. Het lijkt van een afstand ook of de houten stutpilaren verdwenen zijn en dat ze er een betonnen muur onder aan het bouwen zijn. Doodzonde zou dat zijn als het klopt wat we denken te zien. Na vijf minuten aanvaarden we de terugreis. 
Met mooie stoere, wachttorens om de 100 meter. Ook in de binnenstad zie je grijze lage stenen huisjes. In de Lonely Planet lezen we exact wat we zien. Een overijverige burgemeester heeft miljoenen in de oude stad gepompt om deze uit de puinhopen weer op te bouwen tot wat je nu ziet. Een “nieuwe” perfecte oude stad. Prachtig natuurlijk maar hij oogt erg nieuw. Een beetje als de outlet in Roermond. Te perfect, te nieuw. We vinden er wel een leuk eettentje. Lianne neemt een kip curry en Michel seafood met rijst. Het smaakt erg goed. We eten bewust uitgebreid deze middag want vanavond zitten we in de trein. We bezoeken nog een oude/nieuwe tempel in de binnenstad en lopen de 4 kilometer terug naar het hostel.
Hij is wel in voor een praatje en kan zo mooi zijn Engels oefenen. Mike is 27, en komt oorspronkelijk uit Datóng. Hij is op bezoek geweest bij zijn ouders voor het Mid Autumn Festival. Hij reist nu terug naar Beijing waar hij woont en werkt al ICT programmeur. Mike is natuurlijk niet zijn echte naam, maar bijna alle Chinezen hebben naast hun Chinese naam ook een zelfverzonnen Engelse naam, das makkelijker in het contact met buitenlanders. Mike biedt ons allebei een “mooncake” aan. Deze mooncake smaakt naar ontbijtkoek met rozensmaak. Dat verklaart meteen de roze kleur. Wat aardig dat we die zomaar krijgen. De koeken zijn groot en machtig. Hij heeft een hele doos meegenomen voor zijn vriendin, die zal het echt niet erg vinden dat er straks twee koeken minder in zitten denkt hij. Mike reist ook graag, hij is al in drie landen geweest: China, Hong Kong en Macau. Hoeveel landen hebben wij? Uhhhh……..wij zitten op 50 landen. Onbegrijpelijk voor hem. In de toekomst wil hij graag een keer naar Frankrijk om de Eiffeltoren te zien, maar dan moet hij nog wel even door sparen. Volgend jaar gaat hij trouwen, en dat kost ook veel geld. 
Bosch Vertrekt 1 